Merhabalar! Facebook sayfamdan da duyurduğum üzere 1 haftalık zorunlu bir tatile girmiştim. Malum, finaller bir anda bastırınca önceliği okula vermek durumunda kaldım ancak her final döneminin bir sonu vardır. Gerçi ben bu yazıyı yazarken son bir finalim kalmış olsa da yine de rahatlamak için sanırım en iyi yol buradan geçiyor. Neyse okul hakkında pek konuşmak istediğimi sanmıyorum, konumuza dönelim!
Seçimler ve Sonuçlar
Belki yazılarımdan anlamışsınızdır ben genel olarak odağı aksiyondan veya başka şeylerden ziyade hikaye olan oyunları kendime yakın bulurum. Onları ararım, çünkü güzel bir hikaye sizi bir sürü farklı diyara götürebilir. Beholder gibi sorgulatabilir, Old Man’s Journey gibi içinizi ısıtabilir veya Brothers: A Tale of Two Sons gibi gözlerinizi nemlendirebilir. Ancak hikaye odaklı bir oyundan daha çok hoşuma giden bir şey varsa o da seçimlerimin hikayeye etki ettiği oyunlardır. Kendi sonumu hazırlayabilmektir bir noktada. Bu konuda sanırım yapılmış en başarılı oyunlardan biri hiç şüphesiz Stories: The Path of Destinies çünkü bu oyunun tam olarak 25 (YİRMİ BEŞ) sonu var.
Nasıl yani? 25 son mu? Nasıl ya, 25 sonu olan bağımsız oyun mu olur yahu daha AAA oyunlar bile 2-3 sonun ötesine gidemiyor çığlıkları atıyorsanız sakin olun, her şeyin bir açıklaması var. Oyunumuz üstteki gibi seçimler üzerine kurulu bir oyun ve her olasılık yeni sonuçları doğuruyor. Yani bu demektir ki eğer gerçekten uğraşırsanız bu oyunu 25 farklı biçimde bitirebilirsiniz. Ha bu sonlar öyle birbirinden çok mu farklı? Tartışılır. Ancak yine de sonlar arasındaki farkı oynadığınızda göreceksiniz. Şimdi diyeceksiniz 25 farklı son demek 25 defa aynı şeyleri oynamak demek değil mi? Evet, Stories: The Path of Destinies bir noktada kendini tekrarlayan bir oyun ancak bu kendini tekrarlamasını bir oyun mekaniği olarak koydukları için sanırım bir noktada tolere edilebilir bir şey.
Kaderini sen yaz!
Özetleyecek olursak kendisi bir hikaye odaklı bir ARPG (Aksiyon Rol Yapma Oyunu). Durum böyle olunca içinde RPG ögelerini de bol bol barındırıyor. Basit bir dövüş sistemine yedirilmiş güzel ögelerle gerçekten göze fazlasıyla hoş gelen hareketler yapmanız içten bile değil. Oyunun dövüş sistemi hakkında biraz daha konuşacak olursam da aslında Hack’n Slash vari biçe biçe gittiğimiz, doğru zamanda kaçınarak veya bloklayarak düşmanlarımızı şiş kebaba çevirdiğimiz bir oyun. Grafiksel açıdan bence bir bağımsız oyuna göre gayet yeterli grafiklere sahip, ilk başta gözünüze garip gelebilir ancak alışınca oyun göze hoş geliyor. Bunun dışında sanırım oyunun en güçlü olduğu yönlerinden biri hikayeyi anlatış biçimi, önceden de bahsettiğim gibi fazlasıyla hikaye odaklı bir oyun olmasından mütevellit hikayeyi nasıl da sundukları önemli. Hikayeyi baş karakterimiz Reynardo’nun ağzından değil de bir anlatıcının ağzından duyuyoruz. Bu konuda Stanley Parable vari bir anlatım yolu seçen oyun fazlasıyla zekice cümleleri ve esprileri ile oyundan sıkılmamanızı sağlıyor. Hikayesinden de kabaca bahsedecek olursam da Reynardo adındaki baş kahramanımız zamanında korsanlık yapmıştır ancak “annesinin ona kızması” sonucu evine dönmüş ve uslu bir hayat sürmeye karar vermiştir. Sonrasında yaşadığı krallığın kralı bir gün güç için deliye dönünce ve halkını katletmeye başlayınca çıkan olaylar sırasında bir kadın çocuğunu Reynardo’ya emanet etmiştir. Çocuk önemlidir, çünkü çocuk krala karşı kurulan direniş hareketi için çok önemli olan bir kitap taşımaktadır. Gerisini anlatmayayım, zaten 25 farklı son var ne kadarını anlatabilirim nasıl anlatırım orası da ayrı konu. Ancak şunu söyleyebilirim. Oyunu her “yeniden” oynadığınızda önceki oyunlarınızdan öğrendiğiniz bazı “gerçekleri” de beraberinizde getiriyorsunuz. Böyle olunca aslında her “yeniden başlama” öncekinin üstüne kata kata ilerliyor.
Uzun lafın kısası
Eğer aksiyonu ve hikaye odaklı oyunları seviyorsanız, eğer seçimlerinizin oyuna etki etmesini seviyorsanız, eğer RPG oyunları hoşunuza gidiyorsa ve sanırım en önemlisi eğer iyi bir İngilizceniz varsa Stories: The Path of Destinies kesinlikle size göre.
